“Jashtë kaltëronte një ditë me qiell të kulluar e me diell të ëmbël. Mund ta quaje ditë sublime. Poshtë, në trotuar kurorat e drurëve dukeshin si ca rrathë harmonikë në lëvizje, sepse gjethet i...
I ri
“Jashtë kaltëronte një ditë me qiell të kulluar e me diell të ëmbël. Mund ta quaje ditë sublime. Poshtë, në trotuar kurorat e drurëve dukeshin si ca rrathë harmonikë në lëvizje, sepse gjethet i dridhte një fllad i lehtë. Ata rrathë gjelbëroshë vazhdonin gjer tutje shëtitores dhe ajo u përpoq ta nguliste në kujtesë atë peizazh surrealist që ishte i bukur në vetvete, por që shkruhej në një zemër të pushtuar nga ankthi. Pastaj vështroi për një kohë të gjatë pallatin përballë. Megjithëse ishte tetor, nëpër ballkone disa lule kishin shpërthyer edhe jashtë kangjellave. Ajo hamendësoi se edhe lumturia apo pikëllimi ashtu i kapërcejnë kufijtë e shpirtit dhe përhapen nga venat, në mish të gjallë.”