Kur "shqiptarë" ishim ne, - thotë autori, - ua shitnim fëmijët tanë spekulatorëve vrasës të punishteve të xhamit në Francë, trafikonim mishin e bardhë, duke mbushur bordelet e gjithë botës me...
I ri
Kur "shqiptarë" ishim ne, - thotë autori, - ua shitnim fëmijët tanë spekulatorëve vrasës të punishteve të xhamit në Francë, trafikonim mishin e bardhë, duke mbushur bordelet e gjithë botës me vajza edhe dymbëdhjetëvjeçare, nxirrnim në mënyrë ilegale nëpër Alpe dhe oqeane qindra e mijëra italianë, mbillnim frikë dhe terror anarkist duke vrarë krerë shtetesh dhe kalimtarë të rastit dhe ishim kaq të pisët, sa në Bazilea na lejohej të rrinim vetëm në sallën e pritjes të klasit të tretë. Kur "shqiptarët" ishim ne, na rëndonin mbi shpinë shekuj urie, paditurie e shabllonesh çnderuese. Dhe ne ishim "shqiptarë" vetëm para pak kohësh. Aq sa në Zvicër, pak vjet më parë mbanim akoma tridhjetë mijë fëmijë të fshehur që ndiqnin shkolla klandestine, sepse baballarëve nuk u ishte dhënë leja të merrnin me vete familjen. Në këtë histori të kallëzuar nga Gian Antonio Stella, të pasur me fakte, personazhe, aventura, dokumente, histori të panjohura e drithëruese, më së fundi ka dalë fytyra tjetër e emigracionit të madh italian. Ajo që duhet ta njohim më mirë për të kuptuar, respektuar dhe dashur më shumë gjyshërit tanë, baballarët, nënat dhe motrat që morën rrugët e kurbetit. Ajo që kemi hedhur pas krahëve, për të kujtuar vetëm "dajat e Amerikës" të pasuruar dhe fitimtarë. Një zgjedhje e bërë për t'i rrëfyer vetes, në këta vjet të përballjes me "hordhitë" e emigrantëve në Itali dhe me një ksenofobi të pakufi, se kur ishim ne imigrantë te të tjerët, ishim "ndryshe". Na "donin" më shumë. Ishim më të mirë. Nuk është tamam kështu.