Ky nuk është një roman, edhe pse quhet i tille, ky është një amanet i dikujt që nuk vdes kurrë. Jemi në Shqipërinë e pluhurtë dhe të baltë të kohës së diktaturës. Peizazhi i Vorpsit është një territor letrar i shkëlqyer: ekzemplar, metaforik, universal.
I ri
“Nganjehere, kur kalon ndonje vajze e bukur, nga verandat ku tretet ngadalë dita çohen psherëtima të avullta, më përvëluese se kafeja:
- Pa shih kush po kalon!
- Po tallesh, apo?
Mos më thuaj që nuk e di sa herë është qepur e shqepur ajo atje!
Pastaj, me zemra të sfilitura, vijojnë: - Ah, Ingrid, Ingrid! Shalët e tua kaq të bardha, kaq të hijshme, kush t'i shqepi mbrëmë? Eja bukuroshe, eja të jap lekët për t'u riqepur prapë.” Ornela, silueti që elektrizonte trotuaret me gropa të Rrugës së Durrësit dhe xixëllinte mijëra sytë e bordurave përballe Dajtit, rikthehet për të na çuar në vendin ku nuk vdiset kurrë.